Ελληνικά βότανα Γεύσεις και Ιστορία
Κρόκος
Η γεύση του είναι πικρή. Οχι όμως όσο τσουχτερή είναι η τιμή του… Ο κρόκος είναι το πιο ακριβό αρωματικό βότανο στον κόσμο. Η τιμή του ξεπερνά τα 1.500 ευρώ το κιλό. Στην Ελλάδα είναι γνωστός από τη Μινωική Εποχή, κάτι που αποτυπώνεται στη γνωστή τοιχογραφία του παλατιού του Μίνωος, «Ο πρίγκιψ με τα κρίνα». Τον διέδωσαν οι αρχαίοι Ελληνες στον Ιράν και στην Ινδία, από όπου τον πήραν οι Αραβες και τον μετέφεραν στη Βόρεια Αφρική.
Κάπαρη
Είναι γνωστή ως ορεκτικό από την αρχαιότητα. Ο Διοσκουρίδης, ο μεγαλύτερος φαρμακοποιός της αρχαιότητας (40-90 μ.Χ.), συνιστούσε να τρώγεται μαγειρεμένη, διότι είναι καλύτερη για το στομάχι. Ο Ιπποκράτης τη χρησιμοποιούσε ως αποχρεμπτικό. Στην Αθήνα των κλασικών χρόνων ήταν η τροφή των φτωχών. Ο καλόγερος Αγάπιος Λάβδος (17ος αιώνας) συνιστούσε να τρώγεται με λαδόξιδο και μέλι. Η γεύση της είναι στυφή και πικάντικη.
Τσουκνίδα
Την τσουκνίδα αναφέρουν ο Ησίοδος, ο Χρύσιππος και ο Αριστοφάνης, ενώ ο Ιπποκράτης υποστηρίζει ότι μπορεί να αποτελέσει βασικό συστατικό 61 φαρμάκων. Τις φαρμακευτικές ιδιότητες των χυμών της τσουκνίδας αναφέρει και ο Διοσκουρίδης. Η τσουκνίδα μαγειρεμένη έχει ελαφρώς πικρή γεύση που θυμίζει σπανάκι και ξινόχορτο και ελάχιστο άρωμα.
Εστραγκόν
Τόπος καταγωγής του θεωρείται η Δυτική Ασία, αλλά τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται συχνά στην ελληνική κουζίνα και έτσι δεν μπορούσαμε να μην το συμπεριλάβουμε στο αφιέρωμα. Ωστόσο ήταν γνωστό στους αρχαίους Ρωμαίους και κατά τον Πλίνιο, το χρησιμοποιούσαν για τόνωση του οργανισμού από την κούραση. Η γεύση του είναι λεπτή πικάντικη, στυφή και πικρή. Παρ’ όλα αυτά, στη σωστή ποσότητα μπορεί να μπει και ωμό στις σαλάτες.
Θρούμπι
Το θρούμπι είναι ένα από τα αγαπημένα φυτά των αρχαίων Ελλήνων και χρησιμοποιείται στη μαγειρική για περισσότερα από 2.000 χρόνια, ενώ συνήθιζαν να αρωματίζουν με αυτό το βοτάνι τον θυμβρίτη οίνο.
Η ονομασία του προέρχεται από την αρχαία ελληνική πόλη Θύμβρας, η οποία βρισκόταν κοντά στην Τροία. Το φυτό αναφέρεται από τον Θεόφραστο και από τον Διοσκουρίδη.
Δίκταμο
Στη Μινωική Κρήτη και στην Αρχαία Ελλάδα ήταν ένα από τα σπουδαιότερα φαρμακευτικά φυτά. Ο Ιπποκράτης το χρησιμοποιούσε για τη χολή, τους πνεύμονες και ως κατάπλασμα στα πρηξίματα. Ο Διοσκουρίδης για να γιατρεύει τα τραύματα από πολεμικά όπλα. Ο Αριστοτέλης λέει ότι όταν τα αγριοκάτσικα του Ψηλορείτη πλήττονταν με δηλητηριασμένα βέλη από τους κυνηγούς, έτρωγαν δίκταμο μέχρι να πέσει το βέλος και να επουλωθούν οι πληγές.
Δενδρολίβανο
Οι αρχαίοι Ελληνες το θεωρούσαν δώρο της Αφροδίτης. Οι μαθητές φορούσαν στεφάνια από δενδρολίβανο όταν είχαν εξετάσεις, γιατί νόμιζαν ότι βοηθούσε στη συγκέντρωση και στη μνήμη. Παλαιότερα χρησιμοποιούνταν ως λιβάνι, γι’ αυτό και στα ελληνικά το είπαν δενδρολίβανο. Το δενδρολίβανο μοιάζει με πεύκο που έγινε θάμνος και η γεύση του είναι όπως τη δείχνουν τα φύλλα του: έντονη, με άρωμα καμφοράς και πικρή.
Μαντζουράνα
Οι αρχαίοι Ελληνες τη χρησιμοποιούσαν ευρέως στην ιατρική και ειδικά σε γυναικολογικές και νευρολογικές νόσους. Αρκετά χρόνια αργότερα οι τροβαδούροι έπιναν αφέψημα μαντζουράνας για να καθαρίζει και να διατηρείται η φωνή τους. Χρησιμοποιείται ως εύγευστο ρόφημα (τσάι), ως άρτυμα στη μαγειρική, στην αρωματοποιία και ως αιθέριο έλαιο στη φαρμακευτική. Μπορεί να μοιάζει με τη ρίγανη, το άρωμά της όμως είναι τελείως διαφορετικό και θυμίζει λίγο αυτό της λεβάντας.
Μάραθος
Το όνομα μάραθος προέρχεται από τη λέξη μάραθρο που σημαίνει «γίνομαι λεπτός». Κι αυτό διότι τον Μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ως διαιτητικό για απώλεια βάρους, καθώς πίστευαν ότι η κατανάλωση σπόρων μάραθου περιορίζει την όρεξη. Στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδα ο μάραθος αποκαλείται εσφαλμένα γλυκάνισο επειδή, όντας φθηνότερος, τον χρησιμοποιούσαν περισσότερο για τον αρωματισμό του ούζου. Ενδημικός στη Μεσόγειο, αλλά διαδεδομένος σε όλη την Ευρώπη, ο μάραθος καλλιεργείται για τα αρωματικά φύλλα και τους σπόρους του, το άρωμα των οποίων θυμίζει πολύ αυτό του γλυκάνισου. Η γεύση του είναι γλυκιά, καυτερή και ελαφρά πικρή.
http://www.tanea.gr