Ξινολάπαθο

Το Ξινολάπαθο το χρησιμοποιούσαν πολύ οι γιατροί της αρχαιότητας. Ο Διοσκουρίδης το αναφέρει σαν «λάπαθον», «οξαλίδα» και «αναξυρίδα». Το συνιστούσε ψημένο «ως μαλάσσον την κοιλίαν». Συνιστούσε επίσης τα σπέρματα του φυτού, βραζόμενα με νερό ή κρασί κατά της δυσεντερίας και άλλων στομαχικών και κοιλιακών νοσημάτων. Τις ρίζες βρασμένες σε ξίδι και υπό μορφή καταπλάσματος τις συνιστούσε κατά της λέπρας, των λειχήνων και των «λεπρών ονύχων».

Πολυετές δίοικο λυγερό ζιζάνιο, που φθάνει σε ύψος τα 50 εκατοστά, με μικρά φύλλα και κιτρινοπράσινα αρσενικά άνθη και κόκκινα θηλυκά. Περιέχει οξαλικά οξέα και ανθρακικόνες. Το βότανο έχει αποτοξινωτικές ιδιότητες, καθαρίζει τον οργανισμό από τα περιττά
υπολείμματα. Ο φρέσκος χυμός από τα φύλλα έχει μια έντονη διουρητική δράση και είναι χρήσιμος στη θεραπεία για προβλήματα των νεφρών. Το κατάπλασμα των φύλλων εφαρμόζεται σε όγκους, κύστεις και είναι ένα λαϊκό γιατρικό για θεραπεία του καρκίνου.